Siyah Kadar Yalniz Kalmak Istemiyorum

Yalnızlık kötü bilinsin istemiyorum.Belkide birçok kimsenin hayallerini süslüyordur yalnızlık tıpkı benim gibilerinin.O ufacık hayal kavramı içerisine sayısız düş sığdırıyoruz belkide bu sayede.Bir kenara çekilerek.Sadece kendimiz ile baş başa.Bekliyorum her gün sabahın buz gibi esintisinde,dalgaların şırıltısında oturduğum o kalbim gibi küçücük bankta.Yanıma gelip oturmanı bekliyorum.Beni bu yalnızlıktan çekip alman için.Hayatımdaki denge tahtasında beni dengelemen için.Gelmiyorsun işte.Bende yalnız başıma çöküyorum bir köşeye.Sayısız düş kuruyorum sen gelesin diye.Gelmiyorsun ama şikayetçide değilim ben yalnızlığımdan.Unutma! İnsan çok yalnızken bir tane daha kendinden doğuruyor içinde.'korkma'desin diye.

Ben seninle mutluydum.Sen yoksun ya şimdi hayallerimle mutluyum.Kendi dünyamı yönetiyorum bende artık.Ama merkezine seni koyamıyorum.Bugün yine bekledim.Yağmur demeden,sıcak demeden o ufacık bankta.Gelipte oturmadın yine yanıma.Ama mevlam yukarda.O görüyor benim bu çilemide bi sen göremedin.Unutma geçmiş geçmişte kalır her zaman.Her yeni gün başka bir hayat,her yeni bir gün yeni bir yaşama sevinci benim için.Ama sen beni unuttuğun gibi bunlarıda unutursun...

Hava yine masmavi bakıyorumda.Ama ben yine siyahlığımdan kurtaramıyorum.Gelipte kurtarmanı bekliyorum.Bulutlar hayallerimi süslüyor.Seni bekliyorum.Sakın unutma! Çünkü ben unutamıyorum.Ve seni yine bu ufacık bankımda yanıma bekliyorum.

Hoşçakal!...